មូលនិធិតែងតែមានកម្រិតជានិច្ច ប៉ុន្តែមជ្ឈមណ្ឌលក្នុងតំបន់ត្រូវតែផ្អែកការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្លួនអំពីសេវាកម្ម និងការគាំពារទៅលើជម្រើសនិងតម្រូវការរបស់អ្នក។ តុលាការកំពូលរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ាសម្រេចថា ច្បាប់ Lanterman ផ្តល់ដល់អ្នកដែលមានពិការភាពផ្នែកការលូតលាស់នូវសេវាកម្មនិងការគាំពារ ដែលពួកគេជ្រើសរើស និងត្រូវការ ដើម្បីគ្រប់គ្រងជីវិតឱ្យកាន់តែមានលក្ខណៈឯករាជ្យនិងផលិតភាពច្រើនជាងមុន។ ប្រសិនបើវាមានមូលនិធិទិញសេវាកម្ម មជ្ឈមណ្ឌលក្នុងតំបន់ត្រូវផ្តល់សេវាកម្មនិងការគាំពារ ដោយផ្អែកទៅលើតម្រូវការជាលក្ខណៈបុគ្គល និងការពេញចិត្តដែលធ្វើឡើងតាមរយៈដំណើរការ IPP។ តុលាការសម្រេចថា មជ្ឈមណ្ឌលក្នុងតំបន់មានឆន្ទានុសិទ្ធិទៅលើរបៀបអនុវត្ត IPP។ ប៉ុន្តែ ពួកគេពុំមានឆន្ទានុសិទ្ធិអំពីថាតើអនុវត្តវាឬក៏អត់នោះទេ។ ពួកគេត្រូវតែធ្វើអ្វីដែលផែនការ IPP របស់់អ្នករៀបរាប់។ [1]Association for Retarded Citizens v. DDS, 38 Cal.3d 384 (1985). ស្នើសុំសវនាការដ៏យុត្តិធម៌មួយ ប្រសិនបើមជ្ឈមណ្ឌលក្នុងតំបន់បដិសេធ ឬកាត់បន្ថយសេវាកម្ម ឬការគាំពាររបស់អ្នក ដោយសារខ្វះប្រាក់នោះ។ ប្រសិនបើ មជ្ឈមណ្ឌលក្នុងតំបន់និយាយថា វាមិនអាចផ្តល់ (ឬ ត្រូវបញ្ឈប់ ឬ កាត់បន្ថយ) សេវាកម្មនៅក្នុង IPP របស់អ្នក ដោយសារខ្វះលុយកាក់នោះ អ្នកត្រូវតែទទួលបាននូវការជូនដំណឹងមួយដ៏សមស្រប។ មជ្ឈមណ្ឌលថ្នាក់តំបន់ក៏ត្រូវជូនដំណឹងដល់ DDS ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរក្នុងរយៈពេល 30 ថ្ងៃ នៃកាលបរិច្ឆេទមជ្ឈមណ្ឌលជូនដំណឹងដល់អ្នក។ មជ្ឈមណ្ឌលក្នុងតំបន់ត្រូវរៀបរាប់ពីសេវាកម្ម និងថ្លៃដែលរំពឹងទុក។ មជ្ឈមណ្ឌលក្នុងតំបន់ត្រូវស្នើសុំថា DDS ផ្តល់ដល់មជ្ឈមណ្ឌលក្នុងតំបន់ នៅក្នុងរយៈ 30 ថ្ងៃ ដោយពុំមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បង់ថ្លៃដល់ការបិទបញ្ចប់នៃឆ្នាំសារពើពន្ធ។ [2]Section 4710(c)&(d).