មានរឿងក្ដីមួយនៅក្នុងឆ្នាំ1985 ហៅថា រឿងក្ដី “សមាគមសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋដែលមានបញ្ញាទន់ខ្សោយប្រចាំរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា (ARC) ទល់នឹង នាយកដ្ឋានសេវាសម្រាប់ការលូតលាស់ (DDS)”។ [1]38 Cal.3d 384 (1985). ក្នុងករណីនោះ តុលាការកំពូលរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា បានពន្យល់ពីគោលបំណងនៃច្បាប់ Lanterman និងរបៀបដែលរដ្ឋត្រូវតែជួយដល់មនុស្សដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់។
តុលាការថ្លែងថា ច្បាប់ Lanterman តម្រូវឲ្យរដ្ឋផ្ដល់ជូននូវ “ឋបនីយភណ្ឌ និងសេវាដែលមានលក្ខណៈពេញលេញគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការរបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់ ដោយមិនគិតពីអាយុ ឬកម្រិតនៃ[ពិការភាព]នោះឡើយ និងនៅតាមដំណាក់កាលនីមួយៗនៃជីវិត។”
សេវាដែលត្រូវបានតម្រូវទាំងនេះរួមមាន៖
- ការកំណត់អត្តសញ្ញាណបុគ្គលទាំងឡាយដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់
- ការវាយតម្លៃអំពីតម្រូវការរបស់ពួកគេ និង
- ការជ្រើសរើស និងផ្ដល់ជូនសេវាដើម្បីបំពេញតាមតម្រូវការជាលក្ខណៈបុគ្គលរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ។
តុលាការក៏បានពន្យល់ផងដែរថា គោលបំណងនៃច្បាប់នេះគឺ៖
- កាត់បន្ថយចំនួនបុគ្គលដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់ដែលកំពុងរស់នៅក្នុងស្ថាប័ននានា និងកាត់បន្ថយចំនួនបុគ្គលដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់ដែលត្រូវបានយកចេញពីគ្រួសារ និងសហគមន៍របស់ពួកគេ និង
- បង្កលទ្ធភាពឲ្យបុគ្គលទាំងឡាយដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់ទទួលបានជីវិតដូចជាមនុស្សដែលគ្មានពិការភាពដែលមានវ័យដូចគ្នា និងបង្កលទ្ធភាពឲ្យពួកគេរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមានផលិតភាព និងកាន់តែឯករាជ្យនៅក្នុងសហគមន៍។
ច្បាប់ Lanterman ចែងថា “រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា ទទួលខុសត្រូវចំពោះប្រជាពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់ និងមានកាតព្វកិច្ចដែលត្រូវអនុវត្តដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកទាំងនោះ។” [2]ផ្នែក 4501. ច្បាប់ចែងថា បុគ្គល “ដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់ គឺមានសិទ្ធិ និងទំនួលខុសត្រូវតាមច្បាប់ដូចគ្នា[ទៅនឹងអ្នក]ដែលរដ្ឋធម្មនុញ្ញនិងច្បាប់របស់សហព័ន្ធ ឬរដ្ឋធម្មនុញ្ញនិងច្បាប់របស់រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ាបានធានាចំពោះបុគ្គលផ្សេងទៀត។” [3]ផ្នែកទី 4502. ច្បាប់នេះក៏ផ្ដល់ជូនបុគ្គលទាំងឡាយដែលមានពិការភាពផ្នែកលូតលាស់ នូវសិទ្ធិតាមផ្លូវច្បាប់ជាក់លាក់ ដោយរួមមាន សិទ្ធិទទួលបានការព្យាបាល និងស្ដារនីតិសម្បទា ដោយការចំណាយត្រូវរ៉ាប់រងដោយរដ្ឋ។